روایت زندگی در خانه هایی 25 و 35 متری در تهران - سیلور 7

جهت دریافت خدمات پتینه کاری چیست با گروه ساختمانی آبان در ارتباط باشید. هر گونه خدمات رنگ آمیزی با تکنیک های مدرن پتینه کاری را به ما بسپارید.

شهروند در ادامه می نویسد: درنهایت مجاب می گردد که در را باز کند و دور از ما بایستد تا بتوانیم از بیرون، درون خانه 35 متری را نگاهی بیندازیم. آشپزخانه درست روبه روی در قرار گرفته. فضایی مستطیل شکل دو در یک متر با پنج کابینت قد و نیم کنار هم چیده شده. مبل ها کنار آش پزخانه اند، از یک دست، تنها سه تن مانده. آواره میان فضای به هم چسبیده نشیمنگاه، پذیرایی و اتاق خواب. روی تردمیلی که درست کنار در ورودی خانه قرار گرفته، یک رگال لباس است. کنار آن یک میز عسلی کوچک که روی آن هم بی نصیب از وسیله نیست.

تلویزیون به تردمیل پشت نموده و کنار آن چند دست وسیله تزیینی برای خانه جاخوش نموده و یک تن از آن دست مبل های آواره. گفتم که خانه به هم ریخته است. در این به هم ریختگی چیزی نمی توانستید ببینید. خانه برای سه نفر است. می گوید اتاق خوابش، تنها برای یک تخت یک نفره جا دارد و یک آینه کوبیده شده به دیوار. وسایل تان را جمع کردید؟ نه قاطعی می گوید.

ما اینجا زندگی می کنیم، را هم به نه می دوزد. بعد ملایم تر می گوید که، چون جا کوچک است و نفرات زیاد و وسایل پرتعداد عادت کردند که همه چیز کنار هم چیده شده باشد. عادت کردند که مثلا چند بقچه لباس روی هم تلنبار و وسایل ارتفاع گرفته باشد. من اینجا قرارداد دارم تا دی ماه، کسی نمی تواند مرا بیرون کند. فقط آمده بودیم خانه را ببینیم، در جواب می شنود، اما قانع نمی گردد. همسایه روبه رویی که خانه ای 10 متر عظیم تر از خانه او دارد، در را باز می نماید و درباره اویی می گوید که به نظرش با چنگ و دندان خانه را حفظ نموده: سه سال است، سه نفری با همین شرایط در این 35متری زندگی کردند.

اکرم نمی خواهد از این خانه برود

سال گذشته و پیش از آنکه شهرداری تهران بخواهد طرح احداث خانه های کم متراژ حدودا 25 متری را به هیأت دولت بفرستد و دولت هم با تضمین اینکه بعد از این خانه ها، احتمالا مشکل مسکن جوانان تا حدود زیادی در پایتخت برطرف می گردد، از این طرح استقبال کند، خانواده های زیادی در تهران در خانه هایی کوچک تر از 40 متری زندگی می کردند.

اکرم یکی از همین افراد است که در خانه ای کم مساحت در تهران زندگی می نماید. زنی خانه دار که قرار است سقف بالای سرش در کوچه ای بن بست در خیابان کمیل تهران با قیمت 440 میلیون تومان به فروش برسد. مشاور فروش خانه می گوید که یک خانواده سه نفری که دختری دانش آموز دارند و یک خانواده سه نفری با دختری دم بخت در صف خرید این خانه اند. اگر خانه را بگیرند، همین جا می نشینند، البته برای رهن و اجاره هم فایل دارد.

خانه 16 سال سن دارد. آپارتمانی چهار طبقه با هشت واحد که روبه روی هم قرار دارند. اکرم سه سال است که در این خانه مانده و تصور می نموده که دی سال جاری هم می تواند با همسر و فرزندش در اینجا بماند. صبح ها او خانه را در تسخیر خودش دارد. همسر و فرزندش تا غروب سرکارند و شب ها تازه خانه برای سه نفر می گردد.

راه پله منتهی به پشت بام که مشرف به خانه اکرم است، از وسیله پر است. اجاق گاز کوچک، پیاز و سیب زمینی و برنج، در آن فضای یک متر در یک متر تنفسگاه پله ها انبار شدند. در خانه را هل می دهد تا سرانجام، تا فضا های از چشم ها مخفی مانده در چشم خانه پدیدار شوند. بند رخت، حالا به چشم می آید که درست کنار در ورودی اتاق خواب است. خانه سایه گیر، فضایی برای بالکن یا حیاط خلوت ندارد. خانه اکرم فضایی برای میهمان ها هم ندارد. فضایی که بتوان از آن ها پذیرایی کرد.

خودش هم می گوید که در این سال ها هیچ سروصدایی نداشته و از هیچ کس در خانه اش پذیرایی ننموده. حالا شما می خواهید خانه من را بخرید؟ ماسکش را پایین می کشد و می پرسد. لابه لای حرف هایش هم می گوید که در این سال ها هر چند روز یک بار برای خانه اش مشتری می آمده و هرکس می خواسته که خانه را از صاحب خانه او بخرد. حالا هم نگران است که با پول پیش 70 میلیون تومان کجا می تواند ساکن خانه ای عظیم تر از این خانه در این شهر درندشت گردد که حداقل رنگ وسیله هایش را ببیند. نگران است که کرونا را بهانه می نماید.

حبیبه خانم به زندگی در این خانه عادت نموده است

طبقه سوم خانه ای نبش خیابانی پایین تر از خیابان کمیل است. خانه هایی 40 تا 43 متری که حمام شان از دستشویی جدا شده و یک راهروی مستطیل شکل عظیم دارد که هم حکم پذیرایی خانه را دارد هم نشیمنگاه و هم میهمانخانه. نبود مبل در نگاه اول به چشم می آید: مبل در این فضا جا نمی گردد، هم مبل و هم میزناهارخوری. ما چند جایگاه کوتاه پشت این آشپزخانه چیدیم که وقت غذا پشت آن ها می نشینیم.

در خانه دو دختر جوان با زنی میانسال و پسری کوچک که نوه زن است، زندگی می نمایند. زن در خانه کار می نماید، غذای خانگی، ترشی خانگی و مربای خانگی محصولات حبیبه خانم است. آشپزخانه جایی برای یخچال ندارد، یخچال گوشه خانه درست روبه روی پنجره قدی اتاق نشسته است. یک تلویزیون ال سی دی روبه روی یخچال خودنمایی می نماید، به همراه چند پشتی که روی زمین اند و افراد خانه به آن ها تکیه دادند. این خانه برای حبیبه خانم خانه موقتی بوده. حالا می خواهد راهی خانه عظیم تری گردد، زیرا دخترش و نامزد دخترش هم قرار است از این به بعد با آن ها زندگی نمایند و دیگر این خانه سی و چند متری کفاف زندگی آن ها را نمی دهد.

در اتاق خواب تنها یک تخت کوچک یک نفره است، یک کمد دیواری و یک میز فرفورژه که جلوی تخت به دیوار میخکوب شده و روی آن را لوازم آرایش پرنموده. تخت دو نفره جا نمی گردد؟ پاسخش منفی است. در اتاق جا برای دو نفر هم نیست. همان لحظاتی که حبیبه خانم در چند قدمی در اتاق خواب ایستاده بود، معین بود که دخترش دست دست می نماید که وارد اتاق گردد، اما نمی توانست. معین بود که حتی در چند قدمی اتاق هم جا برای دو نفر نیست. صحبتش را با همسایه های اینجا بسیار خوب و مهربانند ادامه می دهد و با اینکه در خانه جدیدش باید آشپزخانه و اتاق عظیم تر داشته باشد، تمام می نماید.

میهمان های خانه یک زن جوان و یک زن میانسالند، روی زمین نشسته اند، پایشان را دراز کردند و ورد زبان شان: ان شاءالله خانه را پسندکنی، ان شاءالله عروس شوی و اینجا بمانی است. حبیبه خانم که قبلا در یکی از شهر های غربی ایران ساکن بوده، می گوید که به مستأجربودن در این خانه عادت نموده، اما حالا با وجود داماد خانه برایش کوچک تر از همواره است و باید برود جایی که حداقل 10 متر از اینجا عظیم تر باشد. می گوید با اینکه خانه کوچک است، اما خوش نقشه است، هر دفعه که میهمانی از شهرستان آمده، مسئله ای در ماندن آن ها نداشته: همه همین جا روی زمین می خوابیدند. به فضایی که میهمان ها روی آن نشسته اند، اشاره می نماید. مشاور می گوید خانه را با 430 میلیون می گردد خرید. خانه ای که تقریبا 10 سال از زمان ساختش می گذرد، اما حسنش به داشتن پنجره های عظیم و همسایه های ساکت و آرام است.

فضا هایی که ادعای خانه بودن ندارند

این روز ها خانه کم متراژ کم پیدا می گردد، همه خانه های زیر 40متری سریعا فروش می رود یا اجاره می گردد، این را مشاور املاکی می گوید که مسئول فروش خانه های کم متراژ در محدوده غرب و جنوب غربی پایتخت است. بیشتر خانواده سراغ این خانه ها می آیند یا مجرد ها و دانشجوها؟ لبخند می زند و ادعامی نماید که دانشجو دیگر به فکر خرید خانه نیست. شده که مثلا پنج دانشجو تهران قبول شوند، هرکدام صد میلیون بگذارند و یک خانه 30 متری بخرند، اما خب زندگی شان در این خانه ها سخت می گردد، دانشجو ها معمولا خانه ها را رهن کامل می نمایند، البته اگر خوابگاه نداشته باشند.

خانواده ها اتفاقا بیشتر طالب حضور در خانه های کم متراژند. در این چند روز برای خانواده های سه نفری بسیاری خانه کم متراژ، 40، 50 یا حتی 30 متری پیدا کردیم. در این دوره و زمانه اگر بتوانی خانه بخری شده حتی یک متر در یک متر باید بخری. اتفاقا خانه های کم متراژ، چون ارزان تر تمام می شوند، سریع خریداری می شوند، مثل قدیم هم اول رهن نمی دهند یا اجاره، طرف ترجیح می دهد خودش در آن بنشیند، با این وضع دلار، قیمت خانه ها ساعتی تغییر می نماید. می خندد.

خانه بعدی در خیابانی فرعی در منطقه سی متری جی است. همراه با ما مشاور دیگری که یک زن و دختر جوانی را برای تماشای خانه آورده، راهی طبقات می شویم. طبقه اول خانه یک اتاق حدودا 10 متری دارد، آشپزخانه، حمام، دستشویی و یک انباری بیرون خانه آن طرف حیاط خلوت قرار دارند. اینجا که سقف ندارد، یعنی این خانه یک اتاقه است با یک حمام و دستشویی و یک حیاط؟ می گوید می توان روی فضای حیاط خلوت سقف کشید و از اینجا هم استفاده کرد.

در اتاق تازه رنگ زده بدون اثاث، تنها می توان یک تخت یک نفره جا داد با یک جایگاه کوچک. در آشپزخانه سه کابینته می توان یک ماشین لباسشویی جا داد و نه یخچال. طبقه بالای خانه هم برای فروش است. خانه بیشتر به اتاقی می ماند با یک حیاط که از آن طرف به آشپزخانه و دستشویی و حمام می رسد. بدون ادعای شباهت به خانه های مدرن امروزی.

طبقه بالای خانه، خانه ای دیگر برای فروش وجود دارد. خانه ای با متراژ 40 متر که اتاق خوابش فضای فراخی را از آن خود نموده، ولی فعلا با اثاثیه ساکن قبلی اشغال شده. کلیددار خانه می گوید که در این خانه هم قبلا یک خانواده دو نفری بودند. بچه دار که شدند، خواستند از اینجا بروند دنبال جایی عظیم تر.

آشپزخانه این خانه عملا یک نفره است، در حمام رو به کابینت آخر آشپزخانه باز می گردد و یک فضای یک متر در یک متر دارد. زن و دختر جوان همراه در ذهن شان اثاثیه شان را در خانه می چینند، خانه ای که کمی عظیم تر از اتاق خواب خانه فعلی شان است. خانه می تواند مبل و تلویزیون داشته باشد، میز ناهارخوری نه. تخت داشته باشد، اما کتابخانه و بوفه تزیینی و گلدان های قدونیم قد هم احتمالا نه.

سحر به فضایی که میهمان ها اشغال می نمایند، می اندیشد

فضای نشیمن با یک شیشه مشبک از اتاق خواب جدا شده است. اجزای اتاق خواب روی تک تک گل های قالیچه 12 متری نشسته اند: میز تحریری به اندازه ای که یک لپ تاپ روی آن بنشیند، رگال لباس و بخاری که پشت نموده به کمد دیواری. در فضای نشیمن مبل ال شکل رنگارنگ چند کاربری که گاهی میز ناهارخوری می گردد، گاهی مبل میهمان و گاهی هم محلی برای قرار خرید های روزمره، به تخت یک نفره پشت نموده است. حتی جا برای نفس کشیدن وسیله ها هم نیست.

سحر 6 سال است که به تهران آمده. کنکور او را به تهران آورده بود، دانشگاه سراسری به او خوابگاه داد، اما چند ترم بعد از ماندن در خوابگاه تصمیم گرفت که در خانه ای جدا ساکن گردد. خانه ای که الان دارم شاید به اندازه اتاق خانه پدری ام در شهرستان باشد، اما، چون تجربه زندگی در خوابگاه دانشجویی را دارم، ماندن در این خانه برایم آنقدر ها سخت نیست، اما مادر و خواهرم که گاهی به تهران می آیند، می پرسند اینجا می توانی نفس بکشی؟ کوچک نیست؟ سختت نیست؟ نمی خواهی برگردی؟

اینجا نفس آدم بند می آید یا لوازم خانه را بد چیدی را چند بار وصل دیالوگ هایش می نماید. از آن ها به عنوان حرف هایی که مادرش دائم درباره خانه او به زبان می آورد، یاد می نماید. آشپزخانه، اما فضای فراخ خانه سحر است. هفت کابینت سان دیده مرتب روی زمین ایستاده اند و روی خودشان به یک اجاق گاز چهارشعله رومیزی مجال قرار دادند.

پشت دیوار آشپزخانه، دیوار حمام و دستشویی است: صاحب خانه به من گفته بود که ماشین لباسشویی را در حمام و دستشویی بگذارم حمام و دستشویی، یک فضای دو متر در دو متر است. حجم روشویی و توالت فرنگی تنها یک مربع 50سانتی مترمربعی را خالی گذاشتند برای دوش دریافت. به نظر شما در این فضا می توان یک ماشین لباسشویی جا داد؟ قاعدتا زیر فشار آب می سوزد. قبل از سحر در این خانه زیرپله ای یک خانواده سه نفره بودند. پدر و مادر و یک نوزاد. خانواده بیش از چهارسال در این خانه زندگی می کردند، در فضایی که احتمالا چند جایگاه و یک میز کوچک پذیرایی و یک تخت نوزاد و چند دست تشک و پتو آن را پر نموده بود.

دیوار ها بعد از رفتن خانواده سه نفره رنگ شدند، اما رطوبت طبقات بالایی باعث می گردد که جدارشان از هم باز گردد و وا برود: خانه قدیمی است، صاحب خانه می گوید طبیعی است که اینجا همواره بوی نم بدهد. سحر برای زندگی در این خانه سی و چند متری که صاحب خانه آن را به عدد 40 گرد می نماید، 30میلیون تومان و ماهیانه یک میلیون و 500 تومان پرداخت می نماید. وقتی مادر و خواهرم برای اثاث کشی به کمکم آمده بودند، برای صاحب خانه و املاک عادی بود و فکر می کردند که ما سه نفری قرار است در این خانه بمانیم.

او می گوید اوقاتی که می خواهد میهمانی به خانه اش دعوت کند، باید دائما تصور کند که هرکسی چقدر فضا برای خودش خواهد داشت. در ذهنم جای نشستن میهمان ها را تصور می کنم، کجا بنشینند، کجا بایستند، کجا باید از آن ها پذیرایی کنم، ظرف میوه را کجا بگذارم.

خانه سحر در یکی از کوچه های محله ده ونک قرار گرفته است. بعد از میدانی که به میدان دانشگاه الزهرا (س) شهره است، در یکی از کوچه های تودرتو که اگر بن بست نبودند، به پل مدیریت ختم می شد.

مشاور املاکی در این محدوده بنگاه دارد، می گوید خانه های کم متراژ در ده ونک کم تعداد شده است: دیگر با این بودجه های ماهی 2 یا 3میلیون نمی توان خانه پیدا کرد، رنج قیمت ها به ماهی 6میلیون رسیده، البته برای خانه های 60 متری. یعنی دیگر خانه 30 یا 40 متری نمی توان در این محدوده پیدا کرد، اگر هم باشد معمولا یک اتاق یا انباری در خانه قدیمی است که متقاضی اش اغلب خانواده های دو یا سه نفره از اقوام خود صاحب خانه هستند که ترجیح می دهند در خانه آشنایان شان ساکن شوند. مشاور این خانه می گوید که برای پیدا کردن خانه های کم متراژ باید به سمت غرب وشمال غرب رفت یا حتی از خانه های نوساز جنوب شهر تهران سراغ گرفت.

از خانه های کم متراژ استقبال می گردد؟

طرح تفصیلی مسکن می گوید که کمترین متراژ خانه ها باید 35متر باشد. شهرداری تهران می گوید این متراژ می تواند تا حدود 25 متر هم کاهش پیدا کند و در عوض خانه های پرتعدادی ساخته گردد که خانواده ها و زوجین جوان در آن ها ساکن شوند.

عبدالرضا گلپایگانی، معاون شهرسازی شهرداری تهران می گوید: با مدیریت درست از این ظرفیت خانه های کوچک متراژ به صورت پراکنده ایجاد می کنیم که به وسیله آن می توانیم ظرفیت های فوق العاده برای قوام خانواده ایجاد کنیم. این خانه ها از منظر سرمایه گذاری هم برای خانواده ها می تواند بسیار موثر باشد. شهرداری می گوید این خانه ها بعد از اینکه با استقبال زوج های جوان روبرو شوند، احتمالا با استقبال سایر خانواده ها نیز روبه رو شوند.

معاون شهرسازی شهرداری تهران به خبرنگاران گفته: مطالعات اجتماعی برای حضور و استقبال خانواده ها در این پروژه در حال اجراست. با نظرات شهرداری تهران، بسیاری از مشاوران املاک و کسانی که این روز ها دستی در خرید و فروش خانه دارند، موافق نیستند. شاید از این طرح جوانان مجرد استقبال نمایند، هرچند این طرح برای خانواده هاست. اما واقعا کمتر خانواده ای پیدا می گردد که بخواهد خانه ای 25متری بخرد و به آن به چشم یک زیستگاه دائمی نگاه کند.

این ها را آقایی، مدیر مرکز املاک پاسداران می گوید. او معتقد است که جوانان مجرد شاید بتوانند در خانه های کوچک متراژ زندگی نمایند، اما خانواده ها بعد از سکونت در این خانه ها مجرد می شوند. اگر کسی واقعا در مضیقه مالی نباشد، سراغ این خانه ها را نمی گیرد، اگر هم بگیرد، سراغ 35 متر یا 25 متری که گفته شده را دیگر نمی گیرد.

این خانه ها شاید از نظر مالی مقرون به صرفه باشند، اما آیا با توجه به آنچه ساکنان خانه های متراژ عظیم تر در شهر می گویند، به خانه شبیه خواهند بود؟