بعضی از ماها به صورت جزئی نئاندرتال هستیم و همین مطلب روی نحوه تاثیر داروها تاثیر می گذارد! - سیلور 7

اما بر اساس یک پژوهش اخیر، آن دسته از ما که ژن های خاصی را با یکی از نزدیک ترین عموزاده های انسانی خود، یعنی نئاندرتال ها، به صورت مشترک داریم، تجویز دوز دقیق داروها ممکن است چالش برانگیزتر باشد.

طبق این تحقیق، آنزیم هایی که مسئول تجزیه دارو هایی مانند وارفارین، ایبوپروفن و استاتین های کاهش دهنده کلسترول هستند، منشأ باستانی دارند. این یافته می تواند شرح دهد که چرا همه ما به یک شکل به دارو ها واکنش نشان نمی دهیم.

محقق ارشد این مطالعه، هوگو زبرگ، متخصص ژنتیک تکاملی از مؤسسه کارولینسکای سوئد، می گوید: این یکی از مواردی است که آمیختگی با نئاندرتال ها تأثیر مستقیمی در بالین بیماران دارد. دوز های درمانی می تواند برای حاملان نوعی ژن نئاندرتال سمی باشد.

پیشرفت ها در توالی یابی ژنتیکی نشان داده است که اجداد مستقیم ما - آن هایی که در ده ها هزار سال در هر گوشه ای از کره زمین سرگردان بودند - برای بزرگ کردن خانواده ها مدتی در همسایسگی گروه های قبلی مهاجران در طول راستا مهاجرتی شان، توقف داشته اند و این همجواری در مواردی باعث آمیزش و اشتراک ژن ها شده است.

ما هنوز به طور کامل در خصوص تاثیرات این ژن ها مشترک نمی دانیم. اما سال به سال دانش ما در این مورد و تکامل ژنتیکی در حال افزایش است.

یکی از مهم ترین چیزهایی که باید در خصوص آن تحقیق کنیم تاثیر این ژن ها روی آنزیم ها و پروتئین ها بدن ما و اهمیت آن از نظر سلامتی است.

CYP2C9 ژنی است که سیتوکروم P450 را کد می نماید. سیتوکروم P450 یک ابرخانواده آنزیمی در کبد است که وظیفه تجزیه طیف وسیعی از دارو هایی را بر عهده دارد: از داروهیا ضدالتهاب گرفته تا ضد صرع.

اشکل متفاوتی از سیتوکروم P450 وجود دارد. در واقع CYP2C9 به 20 شیوه مختلف می تواند کد گردد. بعضی از این تغییرات می تواند روی متابولیسم دارو و دوز داروی مورد احتیاج شما تاثیر بگذارد.

مثلا حاملان CYP2C9*2 ممکن است بعضی از دارو ها را کندتر متابولیزه نمایند. CYP2C9*2 حدود 70 درصد نسبت به CYP2C9*1 که افراد بیشتری آن را دارند، فعالیت کمتری دارد.

زبرگ و همکارانش با توجه به جفت ژن هایی که حدس می زدند ریشه در ژنوم های نئاندرتال ها دارد، توالی های ژنی 146 خانواده را با هم مقایسه کردند.

آن ها دریافتند که بخشی از DNA بعضی از این خانواده ها که سیتوکروم P450 خاصی را رمزگذاری می نماید به میزان کافی به نسخه نئاندرتال شبیه است تا این فرض را مطرخ کند که ده هزار سال پیش به واسطه اختلاط انسان های مدرن و نئاندرتال به ما منتقل شده است.

این یافته ممکن است تفاوت زیادی در نحوه درمان ما با دارو هایی مانند وارفارین یا استاتین ها ایجاد نکند. یعنی لزومی ندارد که برای مشخص دوز وارفارین شما آزمایش ژنتیکی بدهید و روش آسان تر همان آزمایش معروف pt و INR است که بیماران احتیاجمند به وارفارین باید مرتب انجام بدهند و بسیار آسان تر و مقرون به صرفه تر است.

با این حال با افزایش دانش خودمان در خصوص تفاوت های آنزیمی بین انسان ها و جنبه های تکاملی آنها می توانیم درک بهتری از کل فرایند داشته باشیم.

این تحقیق در مجله Pharmacogenomics منتشر شده است.