دلیل ایجاد خطوط شگفت انگیز در پستی بلندی های مریخ چیست؟
به گزارش سیلور 7، به نقل از گیزمگ، محققان کالج ترینیتی(Trinity) دوبلین در بررسی های خود به این نتیجه رسیده اند که بلوک های کربن دی اکسید در مریخ سبب ایجاد ساختارهای خطی در تپه ها شده است.
نکته قابل توجه در رابطه با این تپه ها این است که به صورت فصلی ایجاد می شوند و بیشتر در فصول سرد مریخ دیده می شوند و با گرم شدن مریخ ناپدید می شوند.
مری بورک(Mary Bourke) یکی از محققان این تحقیق که در زمینi ژئومورفولوژی فعالیت می کند، گفت: سال ها پیش من نشانه ای منحصر بفرد در تپه های ماسه ای مریخ کشف کردم که شبکه های ضخیم عظیمی را ایجاد کرده بودند که به صورت فصلی ایجاد می شوند.
وی افزود: در ابتدا بسیاری از محققان وجود آب در گذشته را عامل ایجاد این ساختارها می دانستند، اما پس از بررسی های بیشتر به این نتیجه رسیدیم که آب نمی تواند عامل ایجاد باشد و بلوک های گاز کربن دی اکسید از عوامل این شبکه های ماسه ای هستند.
این گاز در سطح مریخ در حجم بالایی وجود دارد و بیش از 95 درصد جو مریخ را تشکیل می دهد و محققان در قدم اول تصور می کردند که در زمستان به صورت جامد در بین ماسه ها قرار می گیرد و پس از تصعید و تبدیل شدن به گاز، جای خالی آنها سبب ایجاد این شبکه شده اند.
در ابتدا بورک نیز تصور کرد که شیارها توسط یک فرآیند شناخته شده به عنوان یخچال فریزر ایجاد شده اند که در آن دی اکسید کربن به دام افتاده و تحت فشار سطحی در سطح سیاره به صورت غبار و غبار گازی قرار می گیرد. اما دکتر لورن مک کیون(Lauren McKeown)، یک ایده متفاوت داشت و برای آزمایش آن، تیم تحقیقاتی با ایجاد یک اتاق کم رطوبت با شن و ماسه، چشم انداز و محیط زیست مریخ را شبیه سازی کردند.
تیم تحقیقاتی در بررسی های خود متوجه شدند که تفاوت دما بین سطح ماسه و بلوک CO2 سبب ایجاد یک لایه بخار در زیر بلوک می شود که ماسه ها را بلند کرده و شکل می دهند و صرفا انجماد تنها عامل ایجاد این اشکال نیست.
تیم تحقیقاتی در شبیه سازی های خود متوجه شدند که حتی در 60 ثانیه می توان این فرایند را ایجاد کرد.
میزان شباهت حفره ها و دره های ایجاد شده در این روش همخوانی بیشتری با واقعیت دارد و محققان با تاباندن پرتوهای فرابنفش در این محیط بیشترین شباهت را با محیط مریخ ایجاد کرده اند تا شکل گیری این حفره ها را در حالتی نزدیک تر به واقعیت مشاهده کنند.
نتایج این تحقیق در مجله Nature Scientific Reports منتشر شده است.
منبع: ویکی گرام